Старонка:Спадчына (1922).pdf/29

— 27 —

Бухнуў іскрамі пажару
На сялібы, на папары?

— Гэта бітва йдзе сусьветна
Між сьвятлом і апраметнай…
А хто ўскрэсьне, а хто ляжа…
Глянь на сонца—сонца скажа!

28/II—14 г.

|}

АПЯКУНОМ.

І трудна-ж, трудна, знаць, прышлося
Шмялём струхлеўшага дупля,
Як наша слова праняслося,
Як наша дрогнула зямля!

Загаманілі, зашыпелі
Вось так, пасвоему «во всю».
Яшче паказ—пазнаць на дзеле
Ваўка, і ліса, і зьмяю.

Няварта гэтак расьпінацца,
Мае шмялькі, ў чужым вульлі.
Зацесна вам у нашай хатцы—
Гайда! туды, адкуль прыйшлі!

Што вы прынесьлі? Што?.. загляньце
Да беларуса сумных хат:…
З тых самых лык пляце ён лапці,
Якія плёў сто год назад.

Вы песьню хочаце спаганіць,
Якой адвечнасьць не змагла,
І свой паступак затуманіць
Брахнёй—з дабра, а не са зла!..

Мы верым, што жывога слова
Ня пойме цёмны ваш хаўрус,
Але ў дружбы вашай сковы
Ўжо не паверыць беларус.