Перайсці да зместу

Старонка:Спадчына (1922).pdf/186

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная
— 184 —

На хаце, за хатай махнаціцца бель,
На белі за тынам, як нітка з кудзель,

Чырвоная стужка скрозь бель зіхаціць,
І ў сажаўцы губіць свой сьлед гэта ніць.

Ад раньня скараньнем бурліць варажба:
Што значыць такі сьлед, такая хадзьба?

Хто сьмеў першы сьнег асьвянціці крывёй?
Крывавай ён веры—чужы ён ці свой!

Дагадка шыбае ў лядзянай імгле,
Паўзе і прысуд-перасуд па сяле.

Па полі па бледным снуе бледны цень,
А птушка квіліць і квіліць цэлы дзень…

У гэты сьнег першы брат брата засек,
І ў сажаўку трупа валок цераз сьнег.

20/XI—18 г.

|}