Гэта старонка была вычытаная
На хаце, за хатай махнаціцца бель,
На белі за тынам, як нітка з кудзель,
Чырвоная стужка скрозь бель зіхаціць,
І ў сажаўцы губіць свой сьлед гэта ніць.
Ад раньня скараньнем бурліць варажба:
Што значыць такі сьлед, такая хадзьба?
Хто сьмеў першы сьнег асьвянціці крывёй?
Крывавай ён веры—чужы ён ці свой!
Дагадка шыбае ў лядзянай імгле,
Паўзе і прысуд-перасуд па сяле.
Па полі па бледным снуе бледны цень,
А птушка квіліць і квіліць цэлы дзень…
У гэты сьнег першы брат брата засек,
І ў сажаўку трупа валок цераз сьнег.
20/XI—18 г.
|}
