— 11 —
Як між людзьмі то гасьне, то ясьнее.
І толькі-ж торг вядуць, б’ючыся ў грудзі,
Прадажны кніжнікі і фарысэі
Свяшчэнным іменем Яго… А людзі?..
Гудзяць званы, гул медны прэцца да нябёс,
Ды валачобнікаў прыпеў: — «Хрыстос васкрос!»
|}
|
Ляж, прытуліся да зямлі,
Паслухай шчыра, што гавора
Табе, сям’і і ўсёй радні,
Калі запаліць неба зоры.
Пачуеш дзіўную аповесьць
Мінуўшай славы і жыцьця,
Аб чым згубіў ты ўжо даўно весьць,
Блукаючыся бяз пуцьця.
Пачуеш, як шмат лет таму
Тваё было тут панаваньне;
Паслушна голасу твайму,
Цябе ня кратала скараньне.
І запытаецца зямліца
Тваёй душы і тваіх дум:
Чаго ты блукаеш начніцай?
Чаму свой край аддаў на глум?
Стань, нахіліся над ракой,
Ў плакучы ўгледзься пералівы:
Ў іх адаб’ецца воклік твой,
І ўбачыш незабыты дзівы.
Як там русалкі—твае дзеці—
Днём аддыхаюць у жальбе,
Каб ночкай, блудзячы па сьвеце,
Шукаці долі для цябе.
|
