Перайсці да зместу

Старонка:Спадчына (1922).pdf/127

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная
— 125 —

Так пясьціў, так галубіў галубку, яе,
Так цяпліў сваім сэрцам сірочым ёй грудзі,—
Як і маці ня песьціць дзіцё—як спаўе,
Як і вогнішча зьзябнутых грэці ня будзе!

Столькі песень над песьнямі ёй я напеў,
Столькі думак злажыў аб ёй важных, таёмных,—
Як і бор гэтак з ветрам шумець ня шумеў,
Яе і век гэткіх дум не злажыў для патомных!

Гэткі ў сэрцы сваім збудаваў ёй пасад
І такую ўзлажыў ёй з каханьня карону,
Як і неба з зямлёю, на божы загад,
Ня прыдбаюць такіх ні кароны, ні трону!

Так уславіў яе ў славу сонца і зор,
Так маліўся дзень, ноч к ёй мальбою нябёсаў,—
Як і мудрасьць ня ўславіць ўсясьвету прастор,
Як і каня ня моліцца ўлетку да росаў!

Утварыў з яе шчасьце з-над шчасьцяў сваё—
Чарадзейную княжну з аповесьці дзіўнай,
І пад ногі ёй кінуў жыцьцё сваё ўсё…
.........
А яна? А яна была толькі… дзяўчына!..

7/V—15.

|}


НОЧЦЫ

К табе, мая ночанька цёмная,
І к вам, мае зоранькі-кветкі,
З паклонам іду, няпрытомны я,
І клічу вас, клічу за сьветкі,

Пасьведчыце, як мне тут маецца,
Ў маёй адзіноце, нядолі,
Як сэрца ў грудзях разрываецца,
Як плача душа без патолі.

Пасьведчыце там перад мілаю,
Як тутка па ёй я журбую…