Старонка:Сонечнымі сьцежкамі (1925).pdf/43

МЕНСК.

Ня пісаў я ніколі летапісаў
і пісаць, напэўне, ня буду…
Пазварочвала бура слупы ўсе,
а ў дарозе ўсё роўна ня зблудзіш.

Што капацца ў архівах стагодзьдзяў
ды трывожыць заснуўшую цень…
Паглядзі, як жыцьцём карагодзіць
сэрца Белае Русі — Менск.

То ня месяц з-за хмар прычаліў
ды над Сьвіслаччу лёг у траву.
Будавалі Менск палачане,
будавалі на сваю галаву.

А Менск толькі бровы нахмурыў,
ашчацініўся стрэламі труб.
Глянь-жа, глянь, як пад белым мурам
за слупом бліскавічыць слуп.

А мядзяныя дроты бальконам
напяваюць пра сьвята жыцьця.
Пахаваліся па стайнях коні —
самалёты над Менскам ляцяць.