|
Ох, дайсе-ж мне смык, —
Каб усюды граў!
Хоцьбы сам я зьнік,
Абы голас дау;
Каб той голас чуць
Па усей зямлі,
Гдзе людзі жывуць,
Гдзе даўней жылі!
Выйшоубы я ў гай, —
Цык-чырык дуба,
Аж ён граўбы, знай,
Як тая труба,
Што пазве на суд
Увесь Божы люд…
У астатні час
Пазаве і нас.
Хвойку-б пацягнуў,
Каб аж бор прылёг,
Увесь лес сагнуу
У барані рог;
I завыў-бы ён,
Каб усё пачуў,
I наш енк і стогн
У бары-б лунуў!
Каб бярозку раз
Пацягнуў смыком
I на вечны-б час
Раўла-б мужыком!
Каб аж зёлачкі
Заігралі-бы,
Як шчыголачкі,
|
