Старонка:Смоленскій этнографическій сборникъ. Часть IV (1903).pdf/620

4 г).

Кабы ў нашей Масквѣ, въ славнымъ горыди,
Какъ ударили ва ўси званы,
Ахъ, у ва ўси званы, въ бальшей колыкылъ,
Штоба слышна було но па усей Масквѣ,
А па ўсей Масквѣ, па ўсей варміи.
Тама жиў-праживаў князь Валхоўскій сынъ,
А у князя жъ то быў Ванька клюшничикъ.
Іонъ ня многа жиў, ни мала — роуна девить лѣтъ.
На дисятымъ гаду князь давѣдыўся,
Іонъ давѣдыўся, іонъ давѣриўся,
Охъ, и стаў жа Ваньку крѣпка спрашивать:
— «Ты скажи-ка, скажи, Ванька, скажи, варвылъ мой,
Ай, да ти многа ты лѣтъ жиў съ княгинію?»
— Я й ни многа, я й ни мала — роўна десять лѣтъ.
— «Ахъ, вы, слуги мае, слуги вѣрные,
Вы бярити-тка лопатычкп зялѣзныя,
Вы капайти-тка ямычки глубокія,
Станавити-тка столбики дубовыя,
Вы чипляйти-тка арелюшки шаўковыя,
Вы вядити-тка жъ Ваньку широкимъ дваромъ!»
Идёть Ванюшка, усмихаитца,
Маладая княгинюшка въ пастелюшку качаитца;
Охъ, и Ванюшка на ’релюшкыхъ качаитца,
Маладая княгинюшка кынчаитца.

4 д).

Кабы у насъ то было што на Дзьмитраўку:
Якъ ударили a ў ва ўси званы,
А ва ўси званы, больши ў колаки.
Кабы слышна було што па ўсей Масквѣ,
Што па ўсей Масквѣ, па ўсей варміи.
Кабы жиў клюшникъ сы княгинію,
Іонъ ня многа, ни мала, роўна восемь лѣтъ,
На дивятымъ гаду князь давѣдаўся,
На малодыга клюшника разгнѣваўся.
— «Ахъ, вы, слуги мае, слуги вѣрныя,
Вы вазьмити-тка Ваньку клюшничка,
Вы вазьмитя яго за бѣлыя плечи,
Вы вядитя яго да на висильницу,
Вы павѣсьтя яго за бялыя й ноги!»
Висить Ванька, іонъ качаитца,
Маладая княгиня канчаитца.
— Кабы знаў я ета, вѣдаў ба,
Я ня вѣшаў ба Ваньку клюшничка!