Урэшце, Скарына — першы будаўнік нашай літаратурнай мовы. Як магутны гэні Лютэра, даўшы сваім перакладам Бібліі ўзор нацыянальнай нямецкай мовы, нэўтралізаваў уплыў лацінскай адукаванасьці, так і Скарына зрабіў тое самае адносна царкоўна-славяншчыны, даўшы ўзор беларускай нацыянальнай мовы.
У гэтым стасунку яго постаць мігаціць аднаковымі бляскамі ў сэрыі сусьветных дзеячоў — першых будаўнікоў нацыянальна-літаратурных моў.
Сёлета прашло 400 год, як ня стала вялікага беларуса.
Буйны вучоны пачатку ХVІ веку, першы мэдык, друкар і перакладчык Бібліі на ўсходзе Эўропы, сейбіт народнае асьветы, адышоў у нябыцьцё, запісаўшы сваё імя ў "кнігу ўсіх народаў" вялікай эпохі Адраджэньня.
Неўзабаве пасьля яго прыліў беларускай культуры зьмяніўся адлівам.
Падсечаныя фэўдалізмам, абвальваліся дзяржаўныя слупы, і Беларусь замірае політычна і культурна. У цемры і нядолі, пад цяжкім кры жам крыўды і няпраўды, праходзіць беларускі народ свой гістарычны шлях.
Але адліў ізноў зьмяняецца прылівам.
Загрымеў вялікі Кастрычнік:
І край магіл, той край дзе жыў Скарына,
Зноў парадзіў прарокаў і байцоў.
Ідуць-брыдуць яны, бы Нёман з месца рынуў,
Бы грамада узброеных касцоў.
(З. Бядуля. Верш: „Беларусь").
У сялянскіх сьвітках і рабочых кашулях ідуць яны "родны край адбудаваць". А сёлета ў дзень 400-я беларускага друку, ужо пры значным шуме бушуючых хваль адрадзіўшайся культуры, атуленыя цяплом соцыяльнай праўды, пяюць па праву сваё мінулае ліха і славу.
