Старонка:Сборникъ памятниковъ народнаго творчества въ Сѣверо-Западномъ краѣ.pdf/170

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

XLIII.

(Тамъ же.)

Въ чистомъ полі снѣгъ идзець,
Землю сыру прикрываець;
А мамка сына благословляець,
Въ чужую сторону выправляець.
Ахъ! мамка мая — миленькая,
Мамка мая — старенькая!
Я тваю всю журбу знаю:
Въ чужую старану отъѣзжаю,
Цябе старенькую пакидаю,
Да и съ коника не ссідаю
И ножекъ изъ стрименъ не выймаю,
Къ Дунаю я атъѣзжаю
И цябе мамка пращаю.
Дунаёкъ мой цихусенькій,
Што ты стаишь мутнюсенькій?
Чи цябе волна сбила,
Чи цябе бѣла лебедзь замуцила?
Мяне замуцили кульки гарматные[1],
И въ воду удары частые
Черезъ Дунай летаючи,
У маладцовъ лучаючи[2]
Съ плечъ галовки скидаючи,
Бѣлы цѣла[3] валяючи.
Кони мои, кони вороненькіе!
Кони мои, кони дорогенькіе!
Чаму жъ вы непьецё воды на Дунаю?
Чаму не пьецё — я не разгадаю.

  1. пульки пушечныя, ядра.
  2. попадающіе.
  3. тѣла.