— Няго ж — не, вун, ай-ай…
— Падзівуйся, во шугаіць, і помачы не дасі.
— Якая тут помач: пярун чорта забіў.
— А маўчы ж ты, ай сказіўся? Проці, ночы…
— Добра, што водаль двароў пабудавалі: на сяло не перакініцца.
— А не, ніхай Бог крыіць.
Немалые клубкі дыму чорна-сівога выбіваліся праз стрэху новую саламяную, чырвоные язычкі полымя са хцівасьцю і прагавітасьцю рупліва лізалі бярвеньня, кідаліся ў бок і наводзілі сваёй маўклівай і незразумелай руплівасьцю-рухавасьцю думку аб вечным і безатказным, думку: аткуля ўсё і што яно?
Сьцены трэскаталі і абваліваліся патроху. Бура прайшла. Дзікі віхор зьмяніўся ціхенькім, прыяйным ветрыкам. Зашамацеў па лісьцю дожджык. Далёка за панскім лесам, бліскала заціхаючая малання.
— Ну скажы ты! Бог ведае, к чаму й што? І гэта здарэньня: пярун ударыў, людзі жывы асталіся, а хата згарэла. Мабыць і стары Лінкевіч ня будзе надта клапаціцца па ёй; згары лепей яна, чымся цярпець у ёй гэткае страхацьцё. Злыдні у ёй былі-ткі.
— Ай, не гавары ты, кум; можэ тое праўда, а можэ батрак набрэхаў, што яго с печы скінуў нехта. Хвароба яго ведаіць.
— А сам Нупрэй Лінкевіч? Ён жэ сам казаў, што засьнець на зэдліку, а прачхнецца пад зэдлікам.
— А мала што бываіць. Зэдлік вузкі, нізкі, вось і зваліўся стары.
