Месік, месік…
Бязгучна, нема, са сваей адвечнай думай пазіраіць на лес, поля, хаты… Высокі, далёкі…
Часам троху схаваіцца за правідную болачку, што тонкімі фарботамі расьцягніцца па ім, як вышываны усякаю гурынаю паркалёвы набожнік над абразом у сьвятым хатнім куце.
Зоркі мігцяць, мігцяць, мігцяць…
Як дарагое цьветнае каменьня сьвецяцца… Як лямпадкі блішчаць аганькамі белымі, залатымі, чырвонымі, жоўтымі.
Думаіцца нешта ціхае, а неспакойнае…
Як прыгожа, як чудоўна-люба, якое вялікае мастацтва ў кожнай драбязінцы с творчасьці Вялікай Непазнаванай Сілы!
Прыемна, люба, ні страшна, а неспакойна…
— Адылі ж падажджы!.. У тваім ціхамірры німа спакою… Ты адбіраіш спакой… На што цягніш к сабе, цягніш, маўчыш?
— Стрэлю ў цябе!..
Сіпла прашыпеў злосны сярод прыгожасьці, скрыгнуў мімаволі губамі, пачаў цэліцца.
З узлахмачэннаю, задзёртаю ў-верх, хвораю галавою, без шапкі, с накінутым абы-як на плечы жупаном, дзяржучы высака у дрыжачай худой руцэ стрэльбу—быў страшны і цікавы…
Не рана, позна…
Месічна… Месічна навокала, так месічна, і лезіць нешта месічнае, тое маўкліва-незразумелае, лезіць у кволую душу, зваевануюпрыгажством нецямлівасьці усяго, што тут спала блізка, на зямлі, і што было, нявідзімае у паветры і што, можа, маіць душу ці пачаткі яе там, далёка, на другіх плянэтах ўсясьвету…
