∗
∗ ∗ |
................. Ты абліваіш сваім блескам нудна але упорчыва і безперэстаньня цалютку ноч.
Ня блеск, не, ня срэбра, а нешта алавянае…
Бо німа куды пайці, скончылася… Німа таго срэбра ядрэнай ночы, калі пьянілі галаву пышные, сочные, росные рожы і стукала сэрца ад яе погляду любаго, глыбокаго, даўгога і нешта важнае гаворучаго…
Ты і тады быў алавяны, а здаўся срэбраным… Ціха было пад старымі ліпамі… Ядрэная ноч… Месічна… Нечэга жадалася…
Было, было… а падманіў…
Ты сваім бледным прыгажством і незразумелай адвечнай маўклівасьцю цягніш да сябе маленькую, сінявочкую Антосю, падыймаіш яе малютку, узводзіш на высокую страху…
Ціш-ш… Ня можна крычаць… Ён, а поўны сягоньня, узьвёў дзевачку малую, а шчэ… ціш-ш!.. зваліцца, заб’ецца да сьмертухны.
Чым ён чаруіць? Чым? Чым ён цягніць да сябе?
— Падажджы-ж!
Схапіў стрэльбу, накінуў на плечы жупан і выбег на двор.
А ноч! Божа ж ты мой, якая ноч! Яна незвычайна прыгожа…
Старые, ціхіе пуні пад срэбрана-белымі стрэшкамі сьпяць сярод цёмных садоў, кідаюць ад сябе чорную-чорную сьцень…
А там гумны, лазьні маўчаць… Стрэхі і гароды водаль у срэбры, а бліжэй—цёмна…
