— Ні кроплі; ды яно і не трэба.
— Як не трэба?
— Ды так, не трэба. Варта толькі ўзяць аркуш паперы і напісаць зверху: „Дума“; потым пачаць так: "гой, ты доля мая, доля! або „седе казачино Наливайко на кургане!“, а там: „по-пид горою, по-пид зеленою, грае, грае, воропае, гоп! гоп!“ альбо што небудзь накшталт гэтага. І справа гатова. Друкуй і выдавай. Маларос прачытае, падапрэ рукою шчаку і абавязкова заплача, — такая чулая душа!
— Злітуйцеся! — абурыўся Басістаў. — Што вы такое кажаце? Гэта ні да чаго не варта. Я жыў у Маларосіі, люблю яе, і мову яе ведаю… „грае, грае, воропае“ — абсалютная бязглуздзіца.
— Магчыма, а хахол усё-ткі заплача. Вы кажаце: мова… Ды хіба існуе маларасійская мова? Я прасіў раз аднаго хахла перакласці наступную, першую, якая трапілася, фразу: „грамматика есть искусство правильно читать и писать“. Ведаеце, як ён гэта пераклаў: „храматыка е выскусьтво правильно чытаты ы пысаты…“ Што ж, гэта мова, па-вашаму? Самастойная мова? Ды хутчэй, як з гэтым згадзіцца, я гатоў дазволіць лепшага свайго сябра стаўчы ў ступе…
Басістаў хацеў супярэчыць.
— Пакіньце яго, — праказала Дар’я Міхайлаўна: — вы-ж ведаеце, ад яго апрача парадоксаў нічога не пачуеш.
Пігасаў кпліва ўсміхнуўся. Лёкай увайшоў і даклаў аб прыездзе Александры Паўлауны і яе брата.
Дар’я Міхайлаўна ўстала насустрач гасцям.
— Добры дзень, Alexandrine, — загаварыла яна, падыходзячы да яе: — як вы разумна зрабілі, што прыехалі… Добры дзень, Сергей Паўлыч!