плача. Мне, аднак (і тут Пігасаў самаздаволена ўсміхнуўся). удалося такі дабіцца аднойчы сапраўднага, нефальшывага выяўлення адчування ад адной надзвычай ненатуральнай дзяўчыны!
— Якім гэта чынам?
Вочы Пігасава заблішчэлі.
— Я яе садануу у бок асінавым калом адзаду. Яна як завішчыць, а я ей: брава! брава! Вось гэта голас прыроды, гэта быў натуральны крык... Вы і наперад заўжды так рабіце!
Усе ў пакоі засмяяліся.
— Што вы за недарэчнасці кажаце, Афрыкан Семеныч! — усклікнула Дар'я Міхайлаўна. — Хіба паверу я, што вы будзеце дзяўчыну біць калом у бок!
— Далі-бог, калом, вялізным калом, накшталт тых, якія ўжываюцца пры абароне крэпасцей.
— Maіs c'est une horreur ce que vous dіtes là monsіeur[1], — залемантавала m-lle Boncourt, грозна пазіраючы на рагатаўшых дзяцей.
— Ды не верце яму, — прамовіла Дар'я Міхайлаўна: — хіба вы яго не ведаеце?
Але разгневаная францужанка доўга не магла супакоіцца і ўсè нешта мармытала сабе пад нос.
— Вы можаце мне не верыць, — прадаўжаў халоднакроўным голасам Пігасаў: — але я запэўняю, што я сказаў ісціную праўду. Каму-ж гэта ведаць, калі не мне? Пасля гэтага вы мабыць таксама не паверыце, што наша суседка Чапузава, Елена Антонаўна, сама, заўважце, сама мне расказала, як яна замарыла свайго роднага пляменніка?
— Вось яшчэ выдумалі!
— Дазвольце, дазвольце! Выслухайце і мяркуйце самі. Заўважце, я не хачу яе абмаўляць, я яе на-
- ↑ Але-ж тое, што вы апавядаеце, гэта жах, судар (фр.)