Гэта старонка была вычытаная
∗ ∗
∗ |
Ось дзе будзе ўжо радасьці поўна, —
на‘т дарога ў прастор зарагоча,
а я ашаломлены ў песьні успомню
паўстаньня хмялёвыя ночы.
Беларусь гэтаксама успомню,
а болей?… Ну, што яшчэ болей?
Рэвалюцыі хіба мо‘ помнік,
атулены заравам боя.
А сэрца расхрыстае поўдзень
і паклоніцца веку другому.
Адважным-жа поступам пойдзем,
дзе сонечны сочыцца гоман.
Гэй, хлопцы, адзетыя ў зрэбье,
зацягнем-жа песьню дажынак!
Нам каманды чакаць не патрэбна. —
Гэй, хлопцы, зацягнем-жа жыва!
|}
