Я твар радзімы пазнаю І ў ранах, вынесеных з бітвы… Мы долю вывелі сваю Праз бездарожыцу і рытвы.
Ў зямлі паростак не дало, Што камнем стаць на горле прагла… Бярэ упартая далонь Усё, па чым душа так прагла.
Маіх клапот лірычны цэх Паўстаў блакітнымі мурамі, Дзе чалавечы плён уцех Смактала шляхта хутарамі.
