Панас. Есьці, ці піць?
Мар‘я. Яшчэ чаго зажадаў. Бутэлькі каркаваць, судны выціраць (пауза). Ну чаго-ж стаіш лупандзей, губу халявай скруціў, схамяніся… (страсанула).
Панас. Што ты мяне трасеш як ігрушу, я цябе ня чую і ня бачу, пан мяне клікаў, пан мне і загад дасьць. Паночку, я ваш шчыры паслугач, кажыце — хоць у танцы пайду.
Пісар. Памажы ты, Панас, у нас няўпраўка.
Мар‘я. Ператры перш талеркі.
Панас. Не наша гэта работа, але такой бяды абы ня гультаіць (узяў талерку ў рукі, плюнуў на яе, выцірае ручніком і выпушчае з рук).
Пісар. Ты што гэта сьпіш?
Мар‘я. Рукі пасьля п‘янства трасуцца.
Панас. Не, панок, ня сплю, талерачка высьлізнулася мякнулася аб зямлю і разьбілася, ведама шкляная рэч (зьбірае чарапкі).
Мар‘я. Я бы цябе мякнула па тваёй салятырцы, але пана шануюся.
Панас. Не да цябе п‘юць, не кажы здароў будзь (бярэ другую талерку). Добра ёй паночку зьдзекі строіць, а тут (плюнуў і выпусьціў з рук).
Пісар. Ты гэткім чынам усё начыньне патаўчэш. Годзе.
