3) Стог стаіць, як пац
4) Сьвеце месяц, сьвеце,
Як лысіна ў пана (26)
5) Мароз, як кат бязжаласны,
У лед рэчкі скаваў. (34)
6) Сэрца, як лісьцік на грушцы,
Трасецца... (77).
7) Стара-старая ліпа
Паважная, як свацьця. (81)
8) Як увойдзеш, - пры парозі
З гліны печ стаіць,
На ўсю хату, як ураднік,
З падылба глядзіць. (17).
|
Так у Янкі Купалы заўжды конкрэтнае раўняецца з конкрэтным;
мы знайшлі толькі адзін прыклад параўнаньня нісходзячага, калі абстрактнае раўняецца з конкрэтным:
Так горшыя думы адна за другою
Снуюцца ў тырана, як стада зімою
Ваўкоў згаладалых, нясытых ніколі,
Шукаючы жыру, валочуцца ў полі. (145)
|
Асабліва пашыранымі прыёмамі зьяўляюцца ў Янкі Купалы паралелізмы; яны сустракаюцца ў вялікай колькасьці; мы дамо толькі некаторыя прыклады іх:
1) Шумныя бярозы
Пабяліў мароз,—
Хацеў-бы я плакаць
Ды ня маю сьлёз. (7)
2) Сьвеце месяц, сьвеце,
З вечара да рана,
Арэ мужык поле
Не свае, а пана. (22)
3) Верабейку стужа змора,
Альбо ястраб хваце,
Мяне-ж зломе мае гора,
У зямлю укіне спаці (64)
4) Жутка стогнуць рэкі
Узбураны вясною;
Плачуць мае песьні,
Галосяць са мною. (42).
5) Ня гудзі так восень,
Непагодай дзікай,
Ня крываўся, сэрца,
З нядолі вялікай. (33)
|
Заўважваецца ў песьняра гэтак сама і некаторы нахіл да алегорыі
і сымболікі. Асабліва багата сымболікай абмалёўка рэвалюцыі і зьявіўшайся на зьмену ёй рэакцыі. Рэвалюцыя малюецца ў вобразе вясны:
Вясна, сонце узыходзе,
Сьвеце на зямлі;
Дух збудзіўся у народзе,—
Усталі, пашлі...
Няхай тыя уставаюць
Рана да зары,
Што свабодачку кахаюць,—
А ты, браце, сьпі...
("А ты, браце, сьпі").
|
