Старонка:Пунсовае раньне (1926).pdf/7

Асілак сталёвы горнам
Пачаў распаляць новы лёс нам.
Паняслося рэха ў ваколіцу;
Прыбралася ў вопратку ніва.

І яны ад зямлі цягнуцца ў горад, каб тварыць вось гэта нітаваньне, каб потым вярнуцца на новае жніва.

Торба і Менск за плячыма,
Крывенькі кіёк у руках.
Наперадзе — мэта, радзіма
І ліпа з сукамі на дах…

кажа Я. Бобрык.

Адчуваецца цьвёрды поступ наперад бяз жалю, бяз стуку, бо маяк відаць — гэта заўтрашні „ў пазалоце дзень“.

Рэдакцыйна-Выдавецкі
Аддзел ЦБ Маладняка.