Старонка:Пунсовае раньне (1926).pdf/64

∗
∗     ∗

Захістаўся зялёны хвойнік,
Верхавінамі цешыць неба;
Не пайду я сягоньня, ой, не,
Хоць і сэрца сумам гнэнбіць.

Не пайду я ў бор смаляны,
Дзе палошча вецер хвойкі:
Мяне горад дымны маніць
У свой мур высока-стромкі…

Ў маім сэрцы — кіпіць юнацтва,
На вучобу сьпяшаю — ў атаку;
Спавіла мае думкі Наста,
Акрыліла арліным махам.

На вучобе… — пад пахай „Ленін“ —
Я сустрэў яе сінявокую,
Комсамольскую песьню пелі,
Быццам вецер у полі з асокаю.