— Гэта яго бацька ва ўсім вінаваты. Я толькі архангел. Каб не ён, я быў-бы папай!
…праводзіў вялікім пальцам па лязу..
Кароль паварушыўся ў сне. Пустэльнік бясшумна падскочыў да пасцелі, апусціўся на калені і занёс над хлопчыкам нож. Кароль зноў паварушыўся; вочы яго на міг расплюшчыліся, але ў іх не было мыслі, яны нічога не бачылі; праз мінуту па яго роўнаму дыханню стала ясна, што сон яго зноў моцны.
Некаторы час пустэльнік чакаў і прыслухоўваўся, не рухаючыся, затоіўшы дыханне; потым павольна апусціў руку і таксама ціха пракраўся назад, кажучы:
— Поўнач даўно ўжо мінула, нядобра будзе, калі ён закрычыць, — раптам выпадкова хто-небудзь будзе ісці міма.
Ён бясшумна кідаўся па сваёй бярлозе, падбіраючы дзе анучку, дзе абрывак вяроўкі; потым зноў вярнуўся і асцярожна звязаў ногі караля, не разбудзіўшы яго. Затым ён паспрабаваў звязаць і рукі; ён некалькі разоў хацеў злучыць іх, але хлопчык вырываў то адну руку, то другую акурат у той момант, калі вяроўка гатова была ахапіць іх; але нарэшце, калі архангел страціў ужо надзею, хлопчык сам скрыжаваў рукі, і ў адзін міг яны былі звязаны. Затым архангел прасунуў яму павязку пад падбародак і туга завязаў яе на галаве — так ціха, так асцярожна і спрытна, што хлопчык увесь час спакойна спаў і нават не паварушыўся.
