мова; затым змяніўся з твару і зноў усхапіўся на ногі, усклікнуўшы сярдзіта:
— Так, я архангел, толькі архангел! А я мог-бы быць папай! Гэта шчырая праўда. Мне гэта сказаў голас з неба ў сне, дваццаць гадоў назад. Так, мяне павінны былі зрабіць папай! І я быў-бы папай, бо такая была воля неба; але кароль зруйнаваў мой манастыр, і я, бедны, ганімы манах, астаўся без прытулку і быў кінуты на волю лёсу. У мяне адабралі маю вялікую будучыню.
Ён зноў замармытаў, з дзікай злосцю ўдараючы сябе кулаком па ілбу; час ад часу мармытаў пракляцці і ўскрыкваў:
— І вось чаму я толькі архангел, калі мне прызначана было зрабіцца папай!
Так прайшла цэлая гадзіна, а бедны маленькі кароль сядзеў і мучыўся. Затым злосць старога сціхла, і ён зрабіўся надзвычайна ласкавым. Голас яго памякчэў, ён сышоў з неба на зямлю і пачаў балбатаць так проста, так сардэчна, што хутка зусім пакарыў сэрца караля.
Стары пасадзіў хлопчыка бліжэй да агню, стараючыся, каб яму было больш утульна; спрытна і далікатна перавязаў яго парэзы і драпіны; затым пачаў рыхтаваць вячэру, увесь час весела гутарачы; ён то пяшчотна пляскаў хлопчыка па шчацэ, то гладзіў яго па галаве так ласкава, што ўвесь страх і агіда да архангела вельмі хутка змяніліся павагай і любоўю да чалавека.
Гэты прыемны настрой працягваўся да канца вячэры; затым, памаліўшыся перад распяццем, пустэльнік улажыў хлопчыка спаць ў маленькай суседняй каморцы, захутаўшы яго старанна і любоўна, як маці; потым, яшчэ раз прылашчыўшы яго на развітанне, пайшоў і сеў ля агню, безуважліва варочаючы дровы ў печцы.
Раптам ён спыніўся; потым некалькі разоў пастукаў пальцаў па ілбе, нібы стараючыся ўспомніць нейкую ўцякаючую ад яго мысль. Але гэта, відаць, не ўдавалася.
Раптам ён ускочыў і ўвайшоў у каморку госця.
— Ты кароль?
— Так, — праз сон адказаў хлопчык.
— Які кароль?
— Кароль Англіі.
— Англіі? Дык Генрых памёр?
— Але, памёр, Я сын яго.
