— Смею далажыць вашай вялікасці, ён загубіў жыццё аднаго з вашых падданых з дапамогай атруты.
Жаль Тома да злачынцы, а таксама захапленне яго смелым учынкам перацярпелі цяжкі ўдар.
— Яго віна даказана?
— Зусім даказана, ваша вялікасць!
Том уздыхнуў і сказаў:
— Выведзіце яго, — ён заслужыў смерць… Гэта шкада, бо ён чалавек храбры… э-э… я хачу сказаць, што ў яго такі выгляд…
Асуджаны раптам адчуў прыліў энергіі і, у роспачы ламаючы рукі, пачаў упрашваць «караля» перарывістым, спалоханым голасам:
— О, гасудар, калі табе шкада загінуўшага, пашкадуй і мяне! Я невінаваты, і доказы супроць мяне вельмі слабыя; але я кажу не аб гэтым; суд нада мной ужо скончаны, і скасаваць прыгавар нельга, але я прашу толькі адной ласкі, бо тая кара, да якой я прысуджаны, перавышае мае сілы. Літасці, літасці, о добры кароль! Змілуйся, звярні ўвагу на маю мальбу: загадай, каб мяне павесілі!
Том быў надзвычайна здзіўлены. Ён не чакаў, што просьба закончыцца такімі словамі.
— Якая дзіўная ласка! Хіба цябе вядуць не на шыбеніцу?
— О, не, мой добры гасудар. Я прысуджаны быць звараным у вары.
Пры гэтых нечаканых і жудасных словах Том ледзь не зваліўся з трона. Апамятаўшыся ад здзіўлення, ён усклікнуў:
— Няхай будзе па-твойму, небарака! Каб нават ты атруціў сто чалавек, цябе не павядуць на такую лютую смерць!
Асуджаны прыпаў галавой да падлогі, палкімі словамі выказваючы падзяку, і скончыў так:
— Калі з табой калі-небудзь здарыцца, не дай божа, бяда, няхай табе залічыцца твая ласка да мяне.
Том павярнуўся да графа Гертфорда.
— Мілорд, ці магчыма, каб гэтага чалавека такой лютай смерці?
— Такі закон, ваша вялікасць, для атручвальнікаў. У Германіі фэльшываманетчыкаў вараць жывымі ў алеі — і не адразу,
