У гэты момант увайшоў быў Драшнэр са сваёй дружынай — грозны і няўмольны. Сцэна, якая адкрылася потым, нагадвала паляваньне на курапатак: паліцыянты зганялі ўсіх простытутак у гурт, і Швэйк апынуўся тады ў гэтым гурце, бо па сваё няшчасьце сказаў камісару Драшнэру, калі той вымагаў ад яго пасьведчаньне асобы: „А ці ёсьць у вас на гэты прадмет дазвол паліцэйскае ўправы?“ Швэйк успомніў таксама пра аднаго поэта, які сядзеў за-звычай вунь там, пад люстэркай, і сярод тлуму ды сумятні пад сьпёвы і гукі гармоні пісаў вершы, і тут-жа чытаў іх простытуткам.
У Швэйкавых канвойных ніякіх падобных да гэтых успамінаў ня было. Ім усё было зусім новае. Ім гэта гатова было ўпадабацца. Адзін з іх адразу адчуў сябе, як рыба ў вадзе. Гэта быў маленькі таўстун, — таўстуны апрача свайго оптымізму маюць вялікі нахіл на эпікурэйства. Даўгаль з момант вагаўся сам з сабой. Але, згубіўшы свой скэптыцызм, ён памалу губляў і сваю сталасьць, рэшткі разважлівасьці і надмервую сьцеражлівасьць.
— Пайду-тку я паскачу, — сказаў ён пасьля пятага кухля піва, убачыўшы, як пары скачуць „шляпака“. Таўстун вясёла аддаўся радасьіям жыцьця. Побач з ім сядзела адна дзяўчына і вярзла няпрыстойныя рэчы. Вочы ў яго блішчалі.
Швэйк піў.
Даўгаль, паскакаўшы, вярнуўся да стала з партнэркаю.
Канвойныя сьпявалі, скакалі, не перастаючы піць і лепаць сваіх суседак.
І ў атмосфэры прадажнага каханьня, алькоголю і табачнага дыму нявідочна лунаў стары дэвіз: „Пасьля нас — хоць патоп“.
Па абедзе да іх падсеў нейкі салдат і прапанаваў ім свае паслугі — зрабіць ім за пяць крон флегмону і заражэньне крыві.
Шпрыц для ўпырскваньня пад скуру ў яго з сабой, і ён можа ўпырскнуць у нагу ці руку газы[1]. Дзякуючы гэтай
- ↑ Гэта — добра выпрабаваны спосаб трапіць у шпіталь. Адылі здраджае пах газы, які астаецца і ў пухліне. Бэнзына лепей, бо хутчэй выпараецца. Пазьней упырсквалі сабе мешаніну з эфіру і бэнзіны. Яшчэ пазьней дайшлі і іншых удасканаленьняў.
Заўвага аўтара.
