Перапалоханая пані Мюлер пад уражаньнем страхатлівае баявое песьні забылася на каву, і трасучыся ўсім целам, прыслухвалася, як ваяка Швэйк пеў далей на сваім ложку:
|
Гэй ты, Пімонт, ля кожнага мосту |
— Зьлітуйцеся, паночку, прашу вас! — пачуўся жалаблівы голас з кухні, але Швэйк дапеў слаўную баявую песьню да канца.
|
На вайне ня бойцеся, хлопцы, нястатку! |
Пані Мюлер рынулася за доктарам, але прывяла яго толькі праз гадзіну, як Швэйк ужо задрымаў. Швэйка ўзбудзіў тоўсты пан, які трымаў у яго руку на лобе і гаварыў:
— Ня бойцеся, я — доктар Павэк з Вінаград. Дайце вашу руку. Гэты тэрмомэтр засуньце пад паху. Так. Пакажэце язык. Яшчэ... З чаго памерлі вашы бацькі?
І вось, у той час, як Вена змагалася за тое, каб усе народы Аўстра-Вэнгрыі паказалі максімум вернасьці і адданасьці доктар Павэк прапісаў самаахвярнаму ваяку Швэйку супроць патрыятычнага энтузіязму бром і параіў яму ня думаць аб вайне.
— Ляжыце ціха і ўнікайце хваляваньня. Заўтра зайду яшчэ раз.
Назаўтрага доктар прышоў зноў і запытаўся на кухні ў пані Мюлер, як адчувае сябе пацыент.
