як вунь той, што вераб‘ёў ганяе. І добры сабачка, дужа добры.
— Гэта наш, — растлумачыла яму яго новая знаёмая. — Я тут служу ў пана палкоўніка. Знаеце нашага палкоўніка?
— Знаю. Вельмі інтэлігентны пан. У нас у Бедэйовіцах быў таксама адзін палкоўнік…
— У нас гаспадар строгі. Калі нядаўна пайшлі чуткі, што нас у Сэрбіі пашкуматалі, ён прышоў дамоў, як шалёны. Параскідаў на кухні ўсе талеркі і мяне хацеў разьлічыць.
— Дык гэта, значыць, ваш сабачка? — перапыніў яе Швэйк. — Шкода, што мой обэр-лейтэнант страшэнна ня любіць сабак. Я іх дужа люблю.
Ён зрабіў паузу і раптам адпаліў:
— А вось таксама ня кожны сабака ўсё есьць.
— Наш Люкс страшэнна пераборлівы. Нейкі час ён зусім не хацеў есьці мяса.
— А што ён найбольш любіць?
— Пячонку. Вараную пячонку.
— Цялячую ці сьвіную?
— Ну, гэта яму ўсёроўна, — усьміхнулася Швэйкава „зямлячка“, улічыўшы гэтае запытаньне за няўдалую спробу пажартаваць.
Яны гулялі яшчэ нейкі час. Потым да іх далучыўся і пінчэр, якога яна навязала на ланцужок. Ён абыходзіўся з Швэйкам вельмі фамільярна, скакаў на яго і памыкаўся хоць наморднікам разадраць яму порткі. Але раптам нібы пачуўшы Швэйкаў замер, суняўся скакаць і пацягнуўся з смутным прыбітым выглядам, скоса пазіраючы на Швэйка, быццам хацеў сказаць: „Значыць, і мяне гэта чакае!“
Старая дзеўка расказала Швэйку, што яна гуляе тут з сабачкам штодня ўраньні і а шостай гадзіне ўвечары і што яна ўжо ніводнаму мужчыну з Прагі ня верыць. Аднойчы яна дала ў газэту абвестку, што хоча выйсьці замуж, прышоў адзін сьлёсар, выцягнуў у яе восемсот крон на нейкае вынаходзтва і зьнік. У провінцыі людзі, бязумоўна, куды больш сумленныя. Калі ўжо і выходзіць замуж, дык толькі за вясковага дый то толькі пасьля вайны. Ісьці-ж замуж пад час вайны яна лічыць, неразумна, бо гэта злучана з небясьпекай застацца ўдавой.
