— Бачыце вы, — зазначыў Швэйк сам сабе, з цікавасьцю азіраючы дзенныя падзеі. — Султан узнагарадзіў імпэратара Вільгельма вайсковым ордэнам, а ў мяне да гэтага часу нават малой сярэбранай мэдалі няма.
Ён задумаўся і раптам ускочыў:
— Бадай не забыўся!
І пашоў у пакой да паручніка. Паручнік моцна спаў. Швэйк узбудзіў яго.
— Дазвольце далажыць, пане паручнік, ня маю загаду наконт ката.
Заспаны паручнік адно перавярнуўся на другі бок, нездаволена прамартымаў:
— На тры дні ў арыштоўню!
І заснуў зноў.
Швэйк паціху вышаў з пакою, выцягнуў няшчаснага ката з-пад канапы і сказаў яму:
— Чуеш? На тры дні ў арыштоўню! Кругом марш!
І ангорскі кот падлез назад пад канапу.
*
Швэйк толькі прыладзіўся быў пайсьці нагледзець якога-небудзь пінчэра, аж з параднага пазваніла маладая дама і заявіла, што мае гутарыць з паручнікам. У дамы былі два вялікія чамаданы, і Швэйк управіўся заўважыць насільшчыка, які ішоў уніз па сходах.
— Няма дома, — сказаў цьвёрда Швэйк, але маладая дама была ўжо ў пярэднім пакоі і катэгорычна заявіла Швэйку:
— Занясіце чамаданы ў пакой.
— Без дазволу пана паручніка гэтага ня можна, — сказаў Швэйк. — Пан паручнік загадаў, каб без яго не рабіць нічога-ніякага.
— Вы звар‘яцелі! — крыкнула дама. — Я прыехала да пана паручніка ў госьці.
— Пра гэта я нічога ня ведаю, — адказаў Швэйк. — Пан паручнік на службе і вернецца толькі ўначы, а я маю загад знайсьці пінчэра. Ні аб якіх чамаданах і ні аб якіх дамах ні-
