Перайсці да зместу

Старонка:Прыгоды ўдалага ваякі Швэйка (1931—1932). Частка 1.pdf/138

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

— Пакіньце нас адных, Швэйк, у нас ёсьць сякія-такія справы.

Швэйк выпрастаўся па-вайсковаму.

— Так точна, пане фэльдкурат, пакіну вас адных.

І пашоў на кухню.

У пакоі тым часам ішла дужа цікавая гутарка.

— Вы прышлі атрымаць грошы па вэксалю, калі не памыляюся? — запытаўся фэльдкурат у свайго гасьця.

— Так, і спадзяюся…

Фэльдкурат уздыхнуў.

— Чалавек часьцяком трапляе ў такое становішча, што яму нічога больш не выпадае рабіць, як толькі спадзявацца. О, як прыгожа гучыць слова „надзея“ з тае высока-поэтычнае трыяды „Вера, Надзея, Любоў“, якая ўздымае чалавека над жыцьцёвай будзённасьцю…

— Я спадзяюся, пан палкавы ксёндз, што сума…

— Бязумоўна, васпане, — перапыніў яго фэльдкурат, — магу яшчэ раз паўтарыць, што слова „надзея“ надае чалавеку сілы ў яго жыцьцёвым змаганьні. Ня губляйце і вы надзеі. Як добра мець пэўны ідэал, быць бязьвінным, бязгрэшным стварэньнем, якое дае грошы пад вэксалі і спадзяецца атрымаць сваячасова грошы назад! Спадзявацца, заўсёды спадзявацца, што я заплачу вам тысячу дзьвесьці крон, тым часам, як у мяне ў кішэні няма і поўнае сотні.

— У такім разе вы… — захліпнуўся госьць.

— У такім разе я… — адказаў фэльдкурат.

На гасьцёвым твары зьявілася зноў упартая і злосная міна.

— Васпан, гэта жульніцтва! — сказаў ён, устаючы.

— Супакойцеся, даражэнькі…

— Гэта — жульніцтва! — закрычаў госьць. — Вы скарысталі маю даверлівасьць…

— Васпан, — сказаў фэльдкурат, — вам бязумоўна не пашкодзіць перамена паветра. Тут надта горача. Швэйк! — крыкнуў ён. — Гэтаму пану трэба падыхаць сьвежым паветрам.

— Дазвольце далажыць, пане фэльдкурат, — пачулася з кухні, — я яго ўжо раз выкінуў.

— Паўтарыць! — скамандаваў фэльдкурат і каманда была выпаўнена хутка і спрытна.