калі гандляр адмовіўся тым, што ідзе яшчэ паглядзець начны столік.
— Шкода, што ў мяне гэтага няма! — з жалем сказаў фэльдкурат. — Чалавеку цяжка пра ўсё загадзя паклапаціцца.
Пасьля таго, як пайшоў гандляр старой мэблі, фэльдкурат завёў гутарку са Швэйкам, з якім і расьпіў наступную пляшку. Частка гутаркі была прысьвечана асабістым поглядам фэльдкурата на жанчын і на карты. Сядзелі доўга. І вечар засьпеў Швэйка ў сяброўскай гутарцы з фэльдкуратам.
Адылі пад ноч адносіны зьмяніліся. Фэльдкурат вярнуўся да свайго ўчорашняга стану, пераблытаў Швэйка з нейкім іншым і казаў яму:
— Толькі ня йдзіце. Памятайце таго рыжага юнкера з абозу?
Гэта ідылія цягнулася датуль, пакуль Швэйк не сказаў фэльдкурату:
— Ну, угодзе! Лезь у пасьцель і тухні. Чуеш?
— Лезу, любы, лезу… Чаму-ж ня лезьці! — мармытаў фэльдкурат. — Памятаеш, як мы разам хадзілі ў школу, і я за цябе выконваў заданьні па-грэцкаму? У вас дача, здаецца, у Збраславе? Вам можна ехаць туды на параходзе па Влтаве? Ведаеце, што гэта — Влтава?
Швэйк прымусіў яго зьдзець чаравікі і распрануцца. Фэльдкурат слухаўся, але протэставаў перад нявіднымі слухачамі:
— Вось маеце, панове, — зьвярнуўся ён да шафы і фікуса, — як са мной абыходзяцца мае сваякі!Ня вызнаю ніякіх сваякоў, — разьлютаваўся ён, калі Швэйк клаў яго на ложак. — Хай паўстане супроць мяне зямля і неба, я й тады зракуся іх.
І ў пакоі разьлёгся фэльдкуратаў хропат.
На гэту самую пару прыпадае і Швэйкава візыта на сваю былую кватэру да свае старое служкі пані Мюлер. Швэйк засьпеў у хаце толькі стрэчную сястру пані Мюлер, якая, плачучы, паведаміла яму, што пані Мюлер арыштавалі
