— 25 —
разьмяшалі, пасалілі і ў неўзабаўкі далілі для мазуроў дзеля лепшага смаку і маны большую палову талакна з свае дзежкі.
Добрае вышла талакно! Ядуць мазурэ, хваляць, добрым людзям не надзякуюцца, іх розуму не надзівяцца.
Паехалі Панас і Тарас далей.
Едуць яны, едуць, між сабою гутараць. Піпачкі — пык!-пык!-пык! — папыкваюць. Конікі — трух!-трух!-трух! — патрухваюць…
Пад‘язджаюць яны да ракі. Бачаць, — ні мосту, ні броду. Мост, як відаць, раней быў, але навальніцай зьнясло.
Што тут рабіць? Стаяць, сумуюць. Чакаюць, мо хто над‘едзе, ці надойдзе.
Аж на шчасьце йдуць чатэры мазурэ. Добра, — будзе ў каго спытацца, дзе бліжэйшы мост.
Падыйходзяць мазурэ да ракі. Бачаць, — аж ні мосту, ні броду. А ім трэ абавязкова на другі бок перайсьці.
Сумавалі, сумавалі, круціліся каля ракі, круціліся, — ўрэшце, знайшлі на беразе дзеравіну.
Зараз двоя мазуроў селі на тую дзеравіну, таварышэ прывязалі ім да гэтай дзеравіны ногі і папхнулі ад берагу.
Дзеравіна, якбачыш, круць! — і толькі ногі мазуроў тырчаць над вадой.
А таварышэ іх стаяць на беразе і сьмяюцца.
— Бачыш, кажуць, — трасца іх галаве: яшчэ пераехаць не пераехалі, а ўжо ганучы сушаць!
Скочылі Панас з Тарасам ратаваць людзей, але убачылі, што ўжо не дадуць рады. Так і паплылі мазурэ з вадой.
