— 10 —
— Гарэ то ён гарэ, але здаецца, — ні канём, ні валом.
— А кім-жа ён гарэ?
— Здалёк не разабраць, — едзьмо хутчэй!
Падагналі конікаў, пад‘язджаюць бліжэй.
Праўда, — чалавек гарэ, але саху цягне баба.
— А што? Праўда-ткі, што мазурэ на бабах поля гаруць!
— Ну, цяпер і я паверыў, — кажа Панас.
— Чалавеча добры! Што робіш? — пытаюцца.
— Гару! — кажа той.
— А дзе-ж твае валэ?
— На што валэ? Пры чым яны тут? Яны ось на пашы!
— Дык на тое-ж яны й валэ, каб на іх гараць!
— Што вы, людцэ? Яны-ж ня будуць ведаць у які бок цягнуць!
— Нічога! Мы табе ось пакажам, як гэта робіцца.
Панас і Тарас зараз-жа зьлезьлі з воза, распрануліся, зрабілілі на хуткую руку сякое-такое ярмо, злавілі пару добрых валоў, упраглі. Адзін на першы пачатак правёў валэ, а другі сахою кіруе. Пайшла работа, як належыць! Вылупілі мазур з мазурыхаю бакулы і толькі дзівяцца! Што гэта за людзі такія, што й жывёлі чалавечы розум могуць надаць?…
Якбачыш з паўганоў нагаралі, а потым кажуць мазуру:
— Ну, цяпер ты сам гары!
Узяўся мазур за саху, падагнаў валоў, — саха проста піша!
Ненадзякуецца мазур, а яшчэ больш яго баба!
