Гэта старонка не была вычытаная
III
Ноч мінула ў цемені дубровы,
пагасіўшы ветрам сонныя агні.
На дыване усходу барбоваю падковай
віталі раніцу — прозалаць зарніц.
Над мястэчкам глуха, пахіліўшы вецьці
шапацелі хвойкі, калыхалі ціш…
Талесы, як хмары, доўгія сталецьці
мутнымі вачыма чадзілі ў жыцьці,
І пад шум гішэфтаў і цяпер мястэчка
каратала буднем сонечныя дні…
..............
Ой, зусім нядаўна запаліла сьвечкі
новая раніца — прозалаць зарніц.
жнів. 1925.
|}
