Гэта старонка не была вычытаная
Заўсёды толькі ўцехаю мне вочкі
і прозалаць дзяўчыніных брывей.
На зьмену валацужным тым дзянёчкам
адно прыгожае мне люба і бліжэй…
Я ведаю няма жыцьця бяз працы;
жыцьцё бяз смутку вокам ня міргне,
Чаго-ж?.. працую, я!.. Ды што тут спавядацца
хіба мо заўтра, сёньня сумна мне.
А ўспаміны, яны ўсё-ж сэрцу блізкі
і рад вітаць іх валацужны шум,
іх лятуценьнямі у сонечнай калысцы
ласкава закалышу.
|}
