|
Сягоньня я акінуў вокам
вуліцы — вірлівае жыцьцё.
Па каменьнях-бруку, цьвёрдым крокам
я іду… ўздымаю пыл высока,
топчучы мяшчанскае сьмяцьцё:
Вуліца… Ой, спавіла мяне ты
сваім гоманам, аголеным, глухім…
Квіта!
Больш ня буду звонкаю манетай
песьні разьліваць па кафэ-піўным.
Хай дурэюць, хай сваволяць
для валацугі —
тротуар папас.
Я зьдзівіўся, як ніколі,
я зьдзівіўся ў першы раз:
|
