муну пехатой некалькі дзесяткаў вёрст, каб заўтра ў пару стаць на працу ў кузьні.
— Па дарозе людзі дзівіцца будуць, што ў мяне кажух, — падумаў Міхалка. — Няхай сабе завуць мяне лятуном, але я па ўсёй ваколіцы Глухога Бору буду зьбіраць грошы на самалёт „Комуна“.
Міхалка пусьціўся нацянькі палямі і гародамі, каб хутчэй папасьці на шырокі тракт. Ён трымаў кажух у левай руцэ, як трофэю свайго першага хрышчэньня ў паветры. Думкі аб заваёве будучыны ня выходзяць з яго галавы“.
Вось і ўсё.
Нудна! Такія апавяданьні сотнямі валяюцца па рэдакцыях і ў друк ніколі ня трапяць. „Узвышша“ дрэнна пажартавала з Бядулі, надрукаваўшы гэткі твор. Калі гэта першы твор пачыняючага аўтара, дык з гэтым можна мірыцца. Але калі пісьменьнік з амаль што дваццацігадовым стажам ды надпісвае такія штукі, то гэта ўжо аб нечым пачынае гаварыць. Апавяданьне цалкам належыць да таго гатунку твораў, пра якія Бухарын пісаў, што ад іх „непривычного человека начинает прямо тошнить“[1].
Можна гаварыць пра нашы дасягненьні, але можна і трэба гаварыць пра недахваты, не баючыся і не хаваючыся; ніхто ня стане адмаўляць, што яны ў нас ёсьць. А гэткія творы, як Бядулевы „Дзесяць“, былі б об‘ектыўна шкоднымі для со-
