Апрача мэтодычных хібаў мы часта сустракаемся з абсолютным неразуменьнем сутнасьці і задач крытыкі літаратурнага твору. У № 1 „Полымя“ В. Сташэўскі даволі разьвязна выступае „на абарону“ маладых пісьменьнікаў. Абараняючы нібыта Труса, паважаны крытык піша:
„Васемнаццацігадовага Труса (да рэчы П. Трусу ня 18, а 24 гады. П. Г.) палічылі за дарослага чалавека і немаладога пісьменьніка адсюль страшны, суровы суд.
Экспэртыза „заработала во-всю“.
Адзін падлічае словы ў зборніку, другі грызе творы Шэўчэнкі, трэці сьлібізуе Сосюру, чацьверты калупаецца ў творах Есеніна“.І далей:
Устаноўка на дзіва няпісьменная! Папершае якая можа быць большая ўвага, калі пералічваюцца нават словы ў зборніку і на факце даводзіцца слоўная беднасьць поэты? Ці ня гэтаю слоўнаю беднасьцю творчасьць Труса блізкая да народнай, якая налічвае сотні тысяч слоў? Ці можна адносіцца да П. Труса, які ўжо даўно працуе на літаратурнай ніве, як да пачынаючага пісьменьніка? І, нарэшце, як павінна адносіцца крытыка да маладых пісьменьнікаў? Расхваліваць іх
11
