Гэта старонка не была вычытаная
Там-бы шакалам жыцьцё
Ды арлом,
Скалы, за скаламі стромы,
Толькі й было, што зямлі
За сялом
На пахаваньне старому…
Падае камень,
І доўга гучыць
Рэха ўзьнятых інэрцый…
Успомнілі з ім мы такое,
Аб чым
Толькі выказвае сэрца.
Я паглядаю на мора,
І мне
Мара здаецца ўзлавана,
Шуму выносіць на бераг,
І гнеў
Сінімі хвалямі ўсланы.
Скора дванаццаць.
Апалены Крым
Жоўтыя горы сутуліць.
..........
..........
Слаўна!
Па нашаму!
Ў сонечны дым
Круціцца земная куля!
Крым, Сімеіз, 1929 г.
