Старонка:Пракосы напамяць (1932).pdf/72

ЛІСТ З ПАЛЕСЬСЯ

Як песьня, сумны лістапад,
І дзень, як зраненая восень,
Кудысьці вабяць мой пагляд
Шляхамі дальнімі цівосе.

Перада мною, як дакор,
Яны віюцца лятуценна…
І мне здаецца мой пакой —
Вясновай хатаю ў суценях.

Даўгая лава, печ, вакно,
Старая груша за сьцяною…
Мае дзесяць год… і мне відно:
Пасуцца коні стараною.

І я зьбіраюся ў начлег,
Кавалак хлеба ў сьвіце шэрай.
Віюцца кудры на чале,
Ў завалах юныя намеры…

І ўсё ізноўку, як раней:
У полі грэчак бель густая.
Старая маці сьніцца мне
З нагорбленым і сумным станам.

Жывыя вобразы мае,
Былыя радасьці і сьлёзы!