ПЛЫТАГОНАМ РОСПАЧЫ І СЛАВЫ
|
Не пра тое сёньня запішу,
Што пагода слаўная і травень
Да крыві замучылі душу:
Плытагоны роспачы і славы.
Шчэ ня бачыў я такой хвалы,
Дзе-б гучэў так пошчак адзічэлы…
Толькі знаю, й дзераву баліць,
Калі войстрая піла засела.
Калі ў поцем дрэва пасякуць,
І расьпіляць поцемкам на дровы —
Ноч павесіць месяц на суку,
І трывожна зашуміць дуброва.
Будзе сыпацца зялёны гнеў,
На прымятыя кусты мяжою,
Што прысьнілася ты, песьня, мне
Незгаданаю маной чужою.
Захлынуўся бэзам сіні сад,
Хоць букетамі дары дзяўчыне.
Толькі з вамі у мяне нязлад,
Пук нянавісьці перад вачыма.
|
