Гэта старонка была вычытаная
Узброеныя па вушы дазорцы і шпікі!
Вогнішча рэволюцыі
Распальваюць стогны,
І гэтага вогнішча
Ня стрымаюць штыкі!
■
Я ня ведаю, як цябе клічуць,
Брат мой далёкі,
Зьняволены брат!
Я чую, як сэрца тваё
Ўдары лічыць,
Як цісьне і душыць
Глухі казэмат.
Ты хочаш падняцца,
І здраджваюць сілы,
Ты хочаш ім плюнуць
Крывёю у твар…
І вусны здранцьвелі…
І рукі скруцілі…
І хмурны за сьценкаю
Ходзіць жандар…
Ён добра нясе
Сваю службу сабачую.
Нюх — дасканалы,
Вусы — да грудзей…
Пудалу такому
Далі ў прыдачу
Медаль за выслугі,
За зьдзекі з людзей.
