Гэта старонка не была вычытаная
Кажа возера мне: ты у люстра зірні
Ды разгледзь там сябе, ды да дому зьвярні.
Я вярбу абхапіў,
Галіны разгарнуў
Ды у люстра зірнуў,
Як-бы сам з сябе кпіў, —
А на тым беражку хто-сь ад сэрца пяяў! —
А на тым беражку хтось ў вяночку стаяў! —
Сівізна, сівізна!
Ці цябе утапіць,
Каб з табою ня сьніць,
Як сьмяецца Вясна? —
Але май, але май, але яблынь ў квяту!
Я-ж пялёсткі яе ў свой вянок упляту.
Я у сьмяглы вянок
Прамінулых гадзін
Той пялёстак адзін
Упляту, як лянок, —
Мо‘ ад кветкі тае, ад дзіцяткі Вясны,
Набягуць на мяне счараваныя сны!
