Старонка:Плынь (1927).pdf/51

СКАКУНЦЫ

Там, дзе дрыжаць праменьні,
Там, дзе гарачыня,
Зьлятаюцца раеньні
Ды чутна стрыкатня;

Падзёнкі ані дбаюць, —
Лятаюць над вадой,
Яны ў жыцьцё гуляюць,
Стрыкочуць над бядой:

„Ці-ж сонца сёньні мала?
Ці будзе век сьвяціць?
Ці дню ані прыдбала?
Ці-ж нам ўсё жыць ды жыць?

Ня мы ў жыцьці павінны!
Хай плача небарак
Ды той, хто павучынны
Тчэ-дбае андарак!