Старонка:Плынь (1927).pdf/39

ДЗІЦЯ

I

Родная дзетка расьце на вачох;
Новае нешта сягоньня гавора,
Скардзіцца неяк пра ўласнае гора…
Столькі выразу у сініх вачох,
Клопату столькі на гэных плячох:
Людзі вялікія — чыстае гора!

Хочацца есьці — чакаюць чагось!
Чуюць-жа, чуюць выразнае: „гі-гі“
Бачаць-жа, бачаць маленькія фігі, —
Пальчыкі ясна іх склалі наўскос…
Маці згарнула, кладзе наускос,
Раптам цалуе маленькія фігі…

„— Аа — ае, Росьцінька.
Ляжы, лялька, просьценька…
Люлі, люлі! Жыў каток,
Меў вусаценькі раток.