Старонка:Плынь (1927).pdf/23

ВОСЬМЫ КАСТРЫЧНІК

Як часам спрытнаю рукой
Кастрыцу вольныя дзяўчаты,
Паназьбіраўшыся ў пакой
Ці каля лазьні, што за хатай,

Зьдзіраюць, трэплюць ў гэны час,
Кладуць кудзеляю патлатай,
Пад песьні лад, пад лоўкі сказ,
А з твару чырваньню багаты, —

Так ў гэным месяцы калісь,
Таму гадоў ўжо будзе восем,
А сьвету кінуўшы — „дзяржысь!“ —
Бо там так сама смагла восень, —

Народ працоўны пазьдзіраў
З сябе ярэміну нядолі,
І вольным стаў, і моцным стаў,
Якім ня быў яшчэ ніколі!