Гэта старонка не была вычытаная
Калі-ж захапленьне
На сэрца найдзе, —
Ня знойдзецца вогнішчаў
Гэткіх нідзе!
Ня воблачкаў статкі,
А гром-пяруны
Па небу, па вочках
Пракоцяць яны.
Гайкі ды бярозкі,
Як пушчы, гудуць,
Аж страшна бывае
Туды зазірнуць!
Тады ўжо „тутэйшых“
Ані не пазнаць,
Як папараць-кветку,
Зьбяруцца шукаць.
Тады ўжо шукаем
Ня кветкі аднэй,
Але чалавечае
Праўды усей!
