Гэта старонка была вычытаная
Пакідай ложка!
А з хаты хрыпіць „контак“:
— Пачакай, пачакай трошку…
∗
∗ ∗ |
— Матка боска,
Колькі іх, колькі! —
Шэпча старая,
Дзьверы адчыняе.
У адказ армеец чырвоны:
— Кінь старыя паклоны,
Кінь матку боску,
Сядай цётка, закурым папіроску,
Дык пройдуць і ойкі і болькі, —
Ці-ж мы паны?
— А то не! Я думала: яны.
Ну, дзякуй богу, дзякуй…
— Добра! Ня ўжываеш табакі?
— Не, родненькія, не:
Старэнькая ўжо, сівенькая…
Пайду паклічу дзеда і сына
(„Ва імя ойца і сына“),
Схаваліся, думалі: паны-палякі,
Аж гэта свае палкі…
