Скруце ц’віорды круцель, або жмут,
Ды у горла затре и даўбешкай пяре.
Карасинам, ци чым там палиў
И жмут той у горле агніом запаліў…
Алеж й іос’ць там народу, аж цьма!
И роду усякаго и стану и веку.
Хто ня тыў на зямли, таго тут нямя.
Няхай Бог сцяраже там быць чалавеку!
Ледзь я прайшоў аж у тую кануру
Гдзе аконом Бизуньски цярпиць:
Чорт и яго запрагае у фуру;
Спацеўшы бѣдны, а енче: „дай пиць!“
Я брызнуў крапидлам на твар,
Іон аж зрадзеў, як дзиця,
Як хапиўся рукой за той каламар,
Што ўзяў я з вадой яму для пиця,
Дык высохла зараз вада аж да дна;
Іон стау таки с’ветлы, як гэта дымок,
Стаў никнуць, засталася пара адна,
И зник так як никне на сонцы аблок. —
Ня помниў, як вышеў я с чысцу таго,
Прачхнуўся ў хаце на печы аж дніом,
Усе кругом плачуць, ня ведаць чаго,
А пале мяне, дык так як агніом!
Грашыць галава, баляць усе кос’ци,
И надта вады зажадалася пиць.
Напиўся и зноў паў я ў млос’ци!..
От давялосяж у чысцы мне быць.
|}
