Старонка:Пес’ни (1904).pdf/27

У адну твар ўсих паробе!
Ишли, ишли гэтак з гони…
А смрод таки, што ад вони
Мне аж дух ў грудзях с’піорла,
Якбы цисне хто за горла.
Тут нам хату паказали
Упусцили, развязали,
Вады дали, трохи хлеба
И заперли зноў як треба.
Тут народу шмат сядзела.
Глянуў я — душа самлела:
Як падушки у них твары,
У хаце пуста, тольки нары,
Ляжаць ўсе, з нас рахочуць,
Навет мейсца даць ня хочуць.
„Давай, каже, хоць на пляжку,
„А ня даўшы, дык парашку,
„Усіогды ты выносиць мусиш,
„А ўжо хлеба ды ня ўкусиш;
„Мы табе набьем аскому,
„Пакуль вернешся да дому!“
Я спалохаўся, баюся.
Войче наш, кажу, малюся…
Бог даў спомниць: залатоўка
Гдзесь была ў кашули ўшыта,
Што дала кались жыдоўка,
Што падвез у млын ей жыта.
Живо зарваў тую лату,
Кинуў злоты той на хату…
И ня ўгледзеў як хапили,
Тольки видзеў водку пили.
Тагды стали нас пытацса
Чы застаўся хто ў хатцэ,
Адкуль, за што посадзили,
Па яким турмам хадзили?
Иншы учыць, на пытаня