Старонка:Пес’ни (1904).pdf/25

Прывязали мы да кола:
Сталаж грызци што напаўшы,
Сабе бруха распарола,
Растрыбушылась на час’ци,
Каб ня жыць так, хоць прапас’ци:
Нашто… гадзину, мядзянку
Пус’ци ў шклянное начыне;
Сама сябе бяз прастанку.
Будзе жалиць, поки-згине!
Як ужож скацина тая,
Або гадзина праклята
И та цану воли знае,
Штож для нашаго то брата,
Меўшы розум не скацины,
Як знаць волю мы павинны?
А ў астрозеж няма доли,
Ни ў чом няма и никому!
У жалезе тыя д’зверы,
Пры д’зверах стаяць жалнеры
А народ усе сярдзиты,
Так як бы яще нясыты
Людзких сліозаў, муки,
Не гаворыць помаленьку,
А ўсе зыкам, а ўсіо з лайкай,
А ўсе з боям, ўсе з полайкай.
У дзядзинец нас як пхнули,
Дзвярми тыми як грухнули,
Дык и с’вет мнѣ тым закрыўся,
Як бы ў труну забиўся…
Зараз старшы ўзяў за плечы,
Хляснуў трэйчы, так бяз рэчы,
Ключы кинуў, „у халодну!“
И аблаяў матку родну.
Нас пяхнули, як у яму
У ціомну хату чварагранцу,
Дали хлеба, вады меру