Старонка:Пералажэнне некаторых баек Крылова (1903).pdf/29

— 27 —

Я сь скрыпкай сяду: кала бу́бна,
Тады зайграйимъ мы на дзива!
Усе заскача ’дзѣ што йосць:
Закружыцца й дзежка ў хаця,
Виряце́ны на палаца,
У пры́сядкй пойдзя дзѣдъ,
Пакинўушы свой абѣдъ;
Руки у боки кушыны́,
Гаршки миски на прылаўцы,
Стара баба на ляжанцы!…
Во-й разсѣлись па друго́му,
Зажарыли смыкамы…
А толку ни пытай.
Пастойця-жъ! Я знайшоў прычыну.
Крычыць аселъ,
Ничо́га мы ни ура́дзпмъ.
Пакуль рядкомъ ни сядзимъ.
Пасѣли, зачали, хоць плюнь.
Аткуль ни узяўся салавей!
У чацьвярыхъ яго ўси абступили
И на прамилуй Богъ прасили:
Галубчычакъ, скажы, ты, якъ нам сѣсць?
Чаму-бъ тыки й мы прыгожа ни зайграли.
Кали-бъ то знали,
Каму кала каго сядзѣць,
Паперидъ трэба навучыцца,
Да ужо́ тагды ийграць садзи́цца,
Играли бъ, можа, вы и удалѣй,
Дыкъ треба жъ вушы патанѣй,